یک مادر،یک زن...

مدتی است که از اعتصاب غذای سیمین بارکزی می گذرد و وضع صحی او روز به روز خراب تر می شود. اعتصاب غذای او تر و خشک نداشته و دهان خود را به روی همه چیز بسته است،حتی از تزریق سرم هم ممانعت کرده و کم کم کار به جایی رسیده که وصیت نامه نوشته و انگشت اتهام به سوی بعضی ها دراز کرده است. کرزی که اصلا از جای خود شور هم نخورد. فقط فضل احمد معنوی رئیس کمیسیون انتخابات انگار کمی ترسیده و قول داده که آرای سیمین (فقط سیمین؟) بازشماری شود و عمل او را اقدام به خودکشی دانسته است.
بعضی این عمل سیمین را حب چوکی و مقام می دانند و معتقد هستند که چندان کاری هم نکرده. اگر هم بمیرد به عشق چوکی پارلمان مرده است.
بعضی دیگر کار او را حق خواهی و عدالت طلبی می دانند و می گویند او جان خود را در راه حق بر کف دست گرفته و قرار است تا آخرین نفس هم پیش برود.
عکس سیمین و پسرش را که دیدم دلم لرزید،اشک در چشمانم جمع شد.نه چوکی یادم ماند و نه حتی حق طلبی او. فقط یاشار پسرم را دیدم که اگر در این سن من نباشم چه خواهد کرد و فردا چه خواهد شد؟
سیمین یک مادر است. مادری که علاوه بر مادر بودن زمانی روزنامه نگار بوده و بعد هم کاندیدای پارلمان و بعد عضو پارلمان و حالا در اعتصاب غذای شدید در شرف مرگ.
اگر او بمیرد آیا پشت عدالت خواهد لرزید؟آیا کرزی و دارو دسته اش خم به ابرو خواهند آورد؟آیا کسی جز گفتن «عجب زن شجاعی بود» کار دیگری برای او خواهد کرد؟ هیچ چیز برای فرزندان او مادر نخواهد شد.
تا به حال چند نفر جان خود را در راه رسیدن به این چیزی که حق می خوانند و عدالت نام می گذارند از دست داده است؟
کجایند کسانی که دائم دم از تغییر وامید می زنند و از عدالت سخن میگویند و روز عدالت را جشن می گیرند؟ همه آنها چون سیمین از قوم آنها نیست سکوت کرده اند.
...