12 ساعت در برف

دیروز رفته بودم پیش چند تا از دوستانی که کارمند AKF ( بنیاد آغا خان ) در افغانستان هستند. در اتاق نشسته بودیم و در حال قصه کردن بودیم که در باز شد و دختری داخل آمد. اول کسی او را نشناخت. اما همین که گفت من فلانی هستم از دفتر ورس. همه بلند شدند و سلام علیک و روبوسی و ...
صدیقه همان لحظه از ورس رسیده بود. ظاهرش خسته به نظر نمی رسید. اما وقتی تعریف کرد که چطور آمده و چه مدت در راه بوده ما به جای او احساس خستگی و سرما کردیم. هر چه اصرار کردیم که برو ، استراحت کن ! گفت نه من خسته نیستم و تا آخر پا به پای ما نشست و قصه کرد.
دو روز در راه بوده اند. 12 نفر از کارمندان AKF و گروه کثیری از مردمان که به سمت بامیان می آمده اند. اول با موترحرکت کرده بودند و بعد که برف و برفکوچ راه را بند آورده بود پیاده آمده بودند . 12 ساعت پیاده روی در برف و سرمای استخوان سوز همراه با تخم مرغ و کچالوی آب پز یخ زده که منجر به بیماری یکی از افراد گروه هم شده بود.
وقتی صدیقه تعریف می کرد که چطور می آمدند و چقدر بعضی ها غر می زدند و چقدر چشم هاشان توسط برف و باد اذیت می شده ، من و کسانی که کارشان دفتری است چقدر خدا را شکر می کردیم که سر و کارمان با ساحه نیست و اقلاً از بعضی مسائل در امان هستیم.
او می گفت دفتر ما تا بهار و گرم شدن هوا تعطیل است و اگر ما حالا نمی آمدیم باز ممکن بود در برف دیگری بمانیم و تا چند ماه دیگر هم نتوانیم به بامیان بیاییم.
یکی از دختران پرسید چرا چند روز پیش برای فلان سمینار نیامدید؟
صدیقه گفت : رییس دفتر برای ما خط ( نامه ) فرستاده بود اما خط دو روز دیرتر به دست ما رسید. من با تعجب گفتم : چرا خط؟ مگر تلفن آنجا کار نمی کند؟ صدیقه گفت : نه ! جایی که ما هستیم تلفن کار نمی کند و اگر هم کار کند فقط در بلندی ها و بالای کوه . برای همین ارتباط ما با دفتر مرکزی فقط با خط صورت می گیرد.